Vanaf nu interviewen we regelmatig een inspirerende, succesvolle vrouw óf man over het carrièrepad dat zij afleggen met hun gezin. In deze eerste BIKING WITH spraken we Andrea Breebaart. Andrea startte achttien jaar geleden als Management Trainee bij Unilever, na Technische Bedrijfskunde te hebben gestudeerd aan de Technische Universiteit Eindhoven. Na 8 jaar en diverse lijnfuncties in Nederland begon de wens te kriebelen om in het buitenland te gaan werken. Samen met haar man en haar pasgeboren zoon verhuisde ze naar Bangkok. Inmiddels woont Andrea weer in Rotterdam en geniet ze van op de fiets naar haar werk gaan. Andrea vertelde tijdens een kop koffie bij café Vicini in Rotterdam over fulltime werken in Azië, nanny’s, de rolverdeling met haar man en haar kersverse vrouwennetwerk.

In Azië was onze work-life balance heerlijk simpel: werk, kinderen & sociaal leven.

Van Rotterdam naar Bangkok

“Heerlijk was dat, een nieuw avontuur samen met mijn man en zoon. En fijn was het dat hij de eerste maanden thuis was om alles op de rit te zetten. Hij regelde de container, het uitpakken van onze spullen en instrueerde onze eerste nanny. Die stond bij ons voor de deur met een klein tasje. Liep hij ineens nogal ongemakkelijk, met kinderwagen én de nieuwe nanny vijf meter achter zich, door de Thaise meubelboulevard om meubels voor haar kamer uit te zoeken. Toen we gesetteld waren vond mijn man een nieuwe baan en werd onze dochter geboren. Vrij snel daarna verplaatste mijn functie zich naar Singapore waar we uiteindelijk 6,5 jaar woonden. Ook hier regelde mijn man de verhuizing, terwijl ik met het management team op strategiesessie was.”

Het verschil tussen vrouwen en mannen op de werkvloer

“Bij Unilever heb ik ongelijkheid tussen mannen en vrouwen nooit ervaren.  In Azië zie je relatief veel vrouwen werken, ook in technische functies en in de fabrieken. In Thailand, wat een uitzondering is, is zelfs 70% vrouw. Hoewel het topmanagement nog wel vaak uit mannen bestaat. Ook het percentage technische vrouwen is hoog.

Wel zag je verschil qua cultuur. Iedereen werkt fulltime maar iedereen heeft ook hulp thuis van een nanny of grootouders die kinderen opvangen. Ook bestaan er in Singapore verschillende verlofregels. Zo mag je mag voor een ziek kind betaald ‘childcare leave’ opnemen. Ook kan je ‘medical leave’ opnemen voor ziekte, tandarts en doktersbezoek. Niemand is daar argwanend over, maar eerder eerlijk en realistisch. Mijn eigen, vaak projectmatige functies, lieten het ook toe om flexibele werktijden te hebben en af-en-toe eerder naar huis te gaan of vanaf thuis te werken. Unilever is een flexibele werkgever die dit support.

Toen ik zwanger werd, merkte ik een verandering in de balans tussen mij en mijn man. Als vrouw kun je er 9 maanden naar toeleven en ben je 4 maanden thuis . Automatisch ben je geneigd om dingen naar je toe te trekken. Het kost veel moeite om een gelijkwaardige balans te houden. Naar voorbeeld van mijn moeder wil ik alles eerlijk verdelen. Ik heb aan haar gezien, dat er alleen voorstaan op jonge leeftijd best zwaar is. En dat geldt ook in de combinatie van onze banen.”

Onze Aziatische work-life-balance

“In Azië, met de nanny, liep alles nagenoeg vlekkeloos. Bij de komst van ons derde kind hebben we wel een extra ‘logistieke’ nanny ingeschakeld voor het halen en brengen naar school, sport, muziek etc. In de ochtenden en avonden deden we veel zelf met de kinderen. Onze work-life balance was simpel: werk, kinderen & ons sociale leven. Het huishouden (was, boodschappen, koken, afwassen) deed de nanny. Als ze zondag vrij was, zorgden we wel dat ’s avonds alles netjes was en ze op maandag niet direct aan de slag hoefde.

Als ons jongste meisje vier wordt kunnen we het Nederlandse opvangsysteem wel aan…

Vaak dacht ik na over het juiste moment om terug te gaan naar Nederland. We genoten van Azië, onze levensstijl en de uitbesteedde hulp. Uit de omgeving hoorde ik verschillende terugkeerervaringen. Op een gegeven moment dacht ik: als ons jongste meisje vier wordt kunnen we Nederlandse systeem wel aan (zonder nanny red.). Daar waar jonge kinderen nog makkelijk onder te brengen zijn bij fijne verzorgers, is dat, wanneer ze 4 worden, veel geregel in Nederland. Voorschoolse opvang, naschoolse opvang, heen- en weer brengen naar vriendjes, sport, muziek etc.”

Van nanny’s naar Nederlandse oplossingen

“Bij terugkomst in Nederland wilde ik het liefst dat we allebei 90% gingen werken. Ik wil de balans tussen ons gelijk houden, zowel prive alswel in werk. Maar mijn man wilde graag zijn internationale carrière fulltime voortzetten en dus besloot ik ook om fulltime te gaan werken.

Nu gaan alle drie de kinderen 2 dagen per week naar de BSO. De overige 3 dagen worden ze opgevangen door (schoon)ouders in combinatie met verschillende oppassen. Een heel divers team met onder andere een wat oudere Engelse lerares, een zwangere Spaanse en een jonge Hawaiaanse studente. Ze koken ook allemaal en eten dan met de kinderen. Ik kom pas om 19u thuis. Eerst kwam ik al eerder naar huis en dan was het chaos en stress rond etenstijd; kinderen moeten eerder eten om op tijd bij hun sport zijn, of er eet een vriendinnetje mee. En mijn man is er weinig door zijn internationale baan. In die situatie was ik geen leuke moeder. Als ik nu thuis kom heb ik alle aandacht voor mijn kinderen en breng ik ze uitgebreid naar bed. We ontbijten elke ochtend samen. En in het weekend proberen we er overdag extra veel voor de kinderen te zijn.

Mijn man wil graag terug naar een nanny-systeem. Maar ik zie veel voordelen met verschillende oppassen, nu de kinderen wat ouder worden. En mijn kinderen vinden de afwisseling leuk. Ik vind opvoeding niet zozeer afhankelijk van leeftijd. Sommige weken zijn wel heel afwisselend qua oppassen. Iets meer structuur zou goed zijn. We overwegen een au pair aan huis, maar daar hoor je ook wisselende verhalen over.”

Zoals het nu gaat, gaat het goed

“Op termijn wil ik graag mijn ambitie verder vormgeven, meer strategisch werken, meer verantwoordelijkheden en verder doorgroeien. De afgelopen jaren heb ik die ambitie even bijgesteld in het belang van de kinderen. En om balans te houden. Ik het vervelend als ik erg op mijn tenen moet lopen. Mijn ouders (69 en 70 red.) werken ook allebei nog met plezier.

Ik vind het werken in Supply Chain erg leuk. Ook hecht ik er veel waarde aan om bij een ‘purpose-driven’ bedrijf als Unilever te werken, waar duurzaamheid hoog in het vaandel  staat. CEO Paul Polman is een inspirerende voorganger en ik heb veel leuke collega’s om mee samen te werken. Dat vind ik belangrijk. De vergoeding is daarbij minder van belang. Als ik vriendinnen spreek die arts zijn in een ziekenhuis, besef ik dat er nog zoveel te optimaliseren valt. Daar gaan mijn handen wel eens van jeuken.

Ook met fulltime werken ben ik heel tevreden. Ik hoef geen 5 dagen in 4 dagen te proppen, constant verwachtingen te managen op het werk en thuis en ik voel me niet snel schuldig. Ik geloof dat full-time werken meer rust brengt, wel met de voorwaarde dat het thuis goed geregeld is.

Digitale tools die het leven vergemakkelijken en verrijken

“Sinds een tijdje doe ik regelmatig een korte workout (7 minuten) of yoga sessie via de serie Daily Apps. Daarnaast bestel ik veel online, vooral bij Albert Heijn en Bol.com. De Pinterest app gebruik ik veel voor ideeën, bijvoorbeeld voor de nieuwe badkamer, maar ook voor gerechten, interessante boeken en quotes. LinkedIn en Facebook houd ik beide een beetje bij, maar niet echt actief. Voor de kinderen ontdekte ik laatst Storytel, dat luisterboeken biedt voor op je mobiel. Samen met  mijn dochter naar een boek luisteren ‘s avonds in bed, dat vindt ik een echte aanrader. Van de zomer probeerden we als gezin een aantal ‘eet-boxen’ uit, maar dat werkte voor ons gezin toch niet echt. Vooral omdat het aantal mensen dat mee eet vaak wisselt. Onze schare aan lieve oppassen komt via vrienden en kennissen, maar ook via Madelief, Care.com en Oppas.nl. Tot slot zijn alle afspraken van mijn man en mijzelf in onze digitale agenda’s gesynchroniseerd. En ook alle ‘Privé- contacten’ zijn gedeeld. Zo kan hij gemakkelijk zelf een oppas regelen of ouder van een vriendje van een van onze kinderen benaderen voor een speelafspraak.”

Inspirerende rolmodellen

“Een van mijn rolmodellen is Conny Braams van Unilever voor wie ik een tijd in Azië werkte. Ze is een heel ‘complete’ vrouw. Ze regelt thuis ook alles goed. Vaak heerst er als je in zo’n functie zit een stigma als ‘er staat vast een heel sterke man achter haar’. Maar zij regelt ook gewoon de scholen van de kinderen. Ze is voor mij echt een leider, authentiek, inspirerend, down to earth, altijd rustig, maar legt de lat tegelijk hoog. Ook werkte ik in Singapore met Nicole Sparshott. Inmiddels is zij de CEO van T2Tea company. Ik vind haar inspirerend, sterk gefocust op het team en op de mensen individueel in het team. En tegelijkertijd is ze ook resultaat gedreven op een authentieke manier. Ze blijft dicht bij zichzelf. Dat vind ik belangrijk in een leider. Dat nagenoeg het hele team ervan kan groeien. Samen prettig werken aan mooie resultaten. Bij mannelijke leiders is het soms meer ‘managen zodat de scorecard groen wordt’. Maar natuurlijk zijn daar ook verschillen in.”

Oprichtster van het vrouwennetwerk ‘Rotterdam Internationals’

“In Singapore was er een fijne, grote expat-community. Ook waren er verschillende netwerken via Facebook en LinkedIn, waarin allerlei handige informatie voor handen was. Bij thuiskomst in Nederland miste ik zo’n soort groep. Tijdens de eerste LIKE RIDING A BIKE usergroup sessie kreeg ik het idee voor een nieuw netwerk. Steeds vaker ontmoette ik interessante vrouwen die een tijd in het buitenland hadden gewerkt én buitenlandse vrouwen die in Nederland werken. Toen ik op een buurtfeestje de derde Spaanse dame trof die haar twee landgenoten (die hemelsbreed op 500 m van elkaar wonen) niet kende, besloot ik een borrel te organiseren. De groep is inmiddels ca. 45 dames groot met heel verschillende achtergronden en van 20 verschillende nationaliteiten. Onlangs vond de tweede succesvolle borrel plaats. Inmiddels is er een Linked-in een en Facebook groep in de maak. In 2018 kijken we hoe het netwerk waardevol kan worden ingezet en uitgebouwd.”

Mijn motto? Can-do. Niet lullen maar poetsen.

Als ik in de spiegel kijk dan…

“Zie ik een redelijk goedgeorganiseerde, wereldse dame met een ‘Can-do’ mentaliteit. Eigenlijk echt Rotterdams, ‘niet lullen maar poetsen’. Als er chaos thuis ontstaat denk ik vaak: laat het maar gebeuren, probeer niet alles te controleren. Een mooi voorbeeld was net voor kerst. Er kwam een nieuwe, Spaanstalige oppas. Ik vertelde haar dat ze ’s middags leuk met de kinderen naar de bibliotheek kon met de metro. Toen ze zei dat ze niet wist waar de bieb was en hoe de metro werkte, stelde ik voor om samen met de kinderen een kerstboom en versiering te regelen in de winkelstraat om de hoek. Het resultaat had ik nooit zelf kunnen (en willen) bedenken, maar de kinderen waren berentrots op hun kerstboom”.

Naam Andrea Breebaart Leeftijd 42 Gezin Andrea, haar man en drie kinderen van 11, 9 en 6 jaar Carriere Sinds de start van haar carrière, 18 jaar geleden, werkt ze bij Unilever, waarvan ruim 8 jaar in Azië Woont in Rotterdam Werken Beiden full-time (waarvan vaak in het buitenland) Thuis brengt Andrea zelf de kinderen (soms samen met haar man) naar school. Ook in de weekenden zijn ze er uitgebreid voor de kinderen. Overige momenten is er een team van (schoon)ouders, diverse oppassen, de hulp en een Engelse lerares Opvang kinderen 2 dagen BSO, overige 3 dagen zorgt een mix van (schoon)ouders en verschillende oppassen voor de kinderen Taakverdeling Schoonmaak en wasgoed uitbesteed aan de hulp voor ca. 8u per week. Boodschappen, koken en afwassen doen de (schoon)ouders en oppassen. Regelzaken (inschrijvingen, doktersbezoek, kleding kopen etc.) – beginnen vaak bij Andrea, waarbij haar man helpt in de uitvoering Tijd voor jezelf ’s avonds nadat de kinderen naar bed zijn. Zeker als mijn man in het buitenland zit, spreek ik graag iets af en regel ik oppas. Sporten doe ik 1 avond in de week, met een groep vriendinnen. Als mijn man er niet is dan bij ons in de kelder, zodat ik geen oppas hoef te regelen.