Regelmatig interviewen we inspirerende, succesvolle vrouwen over de uitdagende weg die zij afleggen in de combinatie carrière en jong gezin. In deze BIKING WITH spraken we met Abigail Norville, Directeur HR, Communicatie en Juridische Zaken van de Gemeente Rotterdam. Abigail begon haar carrière als HR adviseur en werkte vervolgens bij de Gemeenten Vlaardingen en Rotterdam. In het mooie gebouw De Rotterdam op de Wilhelminakade, waar de gemeente deels is gevestigd, vertelt Abigail over haar drijfveren, missie bij de gemeente en haar visie op gelijkwaardigheid.
De impact van racisme
Op de eerste vraag: ’Wat zijn je drijfveren’, is het even stil. ‘Mijn vader komt uit Barbados en mijn moeder is opgegroeid in Nederland. En hoewel hij goed kon leren en als 18- jarige in de leer kon als notaris, besloot hij, nadat er door het overlijden van zijn vader andere keuzes gemaakt moesten worden, begin jaren 60 het Britse leger in te gaan. Hij kreeg daar als zwarte man niet te maken met discriminatie maar met racisme. Die moeilijke ervaringen maakten hem bitter. En dat had impact op de opvoeding van mij en m’n gehandicapte zusje. Ik heb dus van dichtbij gezien wat exclusie kan doen met een mens. Gelijkwaardigheid is daarom voor mij een erg belangrijke drijfveer. En dat is wezenlijk anders dan gelijkheid. Als mens zijn we allemaal anders. Ik ben wel directeur, maar weet ook niet alles. Anderen zijn nodig om tot een gezamenlijke oplossing en draagvlak te komen. Gelijkwaardigheid is daarbij essentieel.’
Vrijheid om te kiezen en autonomie
‘Een andere drijfveer voor mij is de vrijheid om te kunnen kiezen. Dat ontbrak mijn zusje. Zij werd geboren met het syndroom van Down en een ernstige hartafwijking. Keuzes werden voor haar gemaakt. Zelfs in de laatste dagen voor haar overlijden, kon ze niet zelf bepalen of ze een warme douche of zoetigheid op haar boterham wilde. Die keuzevrijheid geeft mogelijkheden. Ik heb een hekel aan mensen die zich opstellen van ‘waarom zou ik wat proberen te veranderen, het heeft toch geen zin’. Ik vind: als er iets beter kan, moet je gebruik maken van de capaciteiten die je hebt gekregen om het voor elkaar te krijgen.’
Durf uit de groep te stappen, als die niet meer past
‘Tot slot is autonomie ook een belangrijke drijfveer. Wees jezelf ervan bewust dat je telkens onderdeel uitmaakt van een groep. Stel jezelf regelmatig de vraag: past die groep nog bij mij? En durf uit de groep te stappen, als die niet meer past. Die vrijheid heb je.’
Leiding geven is HR
‘Op de Middelbare school koos ik voor HR, want ik wilde iets zakelijks én sociaal. Hoewel je – dat zeg ik ook altijd tegen mijn medewerkers – niet de rest van je leven vast zit aan het frame van een studie. Het geeft slechts je niveau van denken aan. Het is geen toeval dat ik nu leiding geef hier (als Directeur HR red.). Ik kan ook in andere zaken leiding geven. Leiding geven is HR. Hoewel ik niet vast zit aan het onderwerp HR, zit ik wel redelijk vast aan leidinggeven. Ik ben ooit HR-adviseur geweest, maar kwam erachter dat advies geven en dat dan loslaten niet helemaal mijn ding is. Ik wil zelf aan de knoppen draaien. In staat zijn bepaalde keuzes te maken. Ik zie mezelf niet in een hele commerciële organisatie werken, maar ook daarvan zeg ik nooit nooit. Waarom niet? Een gemeente is supercomplex. Ik ken geen enkele vergelijkbare organisatie. We hebben meer dan 12.500 klanten (exclusief. bezoekers en ondernemers), die allemaal hun eigen belangen hebben. Bij een commerciële organisatie is er vaak één focus: geld verdienen. Daarbij kijkt de Raad van Toezicht vier keer per jaar naar hoe je het doet. Bij de gemeente kijken de burgers, de gemeenteraad en het college van Burgemeester en wethouders dagelijks naar hoe je het doet. Alle partijen zijn continue bezig met belangenbehartiging. Dat is soms ingewikkeld en niet handig. Maar dat is het speelveld dat ik leuk vind. Het gaat mij niet om geld verdienen, maar om van betekenis te kunnen zijn. Zo weet ik bijvoorbeeld nog dat er bij mijn vorige baan veel debat was over een plein dat moest worden opgeknapt. Ik vind het heel tof dat als ik over dat plein loop, ik me de besluitvorming kan herinneren. Dat ik wezenlijk heb kunnen bijdragen. Dat is tastbaar, dat voel je en dat vind ik interessant.’
Zelf aan de knoppen draaien. In staat zijn om keuzes te maken.
‘Wanneer ik tevreden ben? Als ik werkelijk verschil heb gemaakt. Door bijvoorbeeld invloed uit te oefenen op de levensloop van iemand. Kijk naar hoe we jongeren bij de gemeente naar binnen hebben getrokken het afgelopen jaar. Voor sommigen heb ik me echt hard gemaakt. Dat doet letterlijk iets met ze: het hebben van een baan, inkomen en succes. En dat heeft ook effect op de groep waarin ze bewegen. Anderen zien in de praktijk dat het ook écht anders kan.’
Dan maar niet op vakantie naar verre oorden
Op de vraag in hoeverre Abigail, vanuit haar functie, rekening houdt met ambitieuze vrouwen met kinderen is ze direct: ‘Het is aan jezelf. Ik regelde het met de vader van mijn kinderen, kinderopvang en mijn moeder. Ik ben altijd een dag thuis geweest. Net als hun vader. Het is moeilijk in het begin. Hoge opvangkosten, en dan ga je dus niet of minder op vakantie naar verre oorden. Het klinkt hard, maar als het anno 2019 nog steeds een issue is om de taken thuis goed te verdelen, als dat je belangrijkste vraagstuk is nu, moet je misschien niet naar de top willen of een fulltime baan willen hebben. Nogmaals, het is aan de mensen zelf. Maar bij de Gemeente is alles aanwezig om privé en werk goed op elkaar af te stemmen.’
Eén jaar om verschil te maken
We vragen Abigail naar haar succes bij de Gemeente. ‘Er gaat veel goed waar ik trots op ben. Maar als ik moet kiezen, dan vind ik het heel mooi hoe we in de gemeente bezig zijn met inclusie. In 2016 verwelkomde ik samen met de burgemeester de nieuwe trainees. Een jaarlijkse traditie op het stadhuis. Na afloop merkte de burgemeester op dat de groep elk jaar vrij homogeen is. Hij vroeg wat ik van plan was daaraan te doen. Ik besloot een jaar de tijd te nemen om daar verandering in te brengen. Eerst ben ik vragen gaan stellen: Wie selecteert de kandidaten? Hoe lang doet die persoon dat al? Waar kijken we naar en waarom? Soms kreeg ik te horen: ‘Zo doen we het altijd al’.’
‘Inclusie gaat voor mij niet over culturele diversiteit. Het is veel méér dan iemands achtergrond en gaat wat mij betreft over meerzijdig kijken, vanuit verschillende perspectieven. We hebben in Rotterdam een beweging weten te mobiliseren die daadwerkelijk actie wil ondernemen. Bijvoorbeeld door onbewuste vooroordelen te bespreken, selectiecriteria kritisch te bekijken en mensen die buiten ‘de standaard’ vallen een kans te geven. Dat proces is goed, maar we komen ook weerstand tegen. Sommige uitspraken zorgen voor pittige gesprekken, zoals: ‘Het gaat toch om kwaliteit?’ (Ja, dat gaat het ook!) En als: ‘Ja maar, ík heb geen vooroordelen’. Ik ben ervan overtuigd dat we die allemaal hebben. De vraag is alleen, hoe laat je ze je beïnvloeden.’
Verander dat wat je echt waard vindt
‘Als je iets wilt veranderen, dan moet het je echt iets waard zijn. Dat moet je voelen. En het niet erg vinden om kritiek te krijgen. Ja, ik lig er soms wakker van. Maar had ik het anders willen doen? Nee. Wel is het nodig dat iemand vanuit het MT je sponsort en gelooft in je capaciteiten, in dit geval mijn eigen directeur die mij volledige steun geeft.’
Work-family balance met jonge kids
‘Mijn zonen zijn inmiddels 10 en 15 jaar oud. Hun vader en ik zijn er van jongs af aan altijd zelf voor ze geweest. Beide één volle dag en mijn moeder is er ook één dag in de week. Toen de oudste naar de basisschool ging, wilden we hem niet naar de BSO laten gaan en zijn we middagen vrij gaan nemen. Dat was even een offer voor ons als ouders, want één dag vrij is rustiger dan twee middagen vrij. Als ik toch een afspraak heb, kunnen ze tegenwoordig even alleen thuis blijven. Ik neem ze ook wel eens een uurtje mee naar kantoor, als het zo uitkomt. Het huishouden doet de hulp die ik al jaren heb. Ze maakt schoon en vouwt de was. Voor de boodschappen heb ik Appie.nl of ik doe ze tijdens de hockeytraining van mijn zoon.’
Ook vinden ze het erg ingewikkeld, als hun vrouw later meer verdient dan zij.
‘Ik heb ook geluk. Als ik twee kinderen had gehad die meer zorg nodig hadden, was het waarschijnlijk anders geweest. Ik vind mezelf niet uitzonderlijk. Veel heeft te maken met mindset. Ik voel me niet schuldig dat ik werk en heb ook niet het idee dat ik veel heb gemist.’
Het hoeft niet zoals het hoort
‘Mijn jongste zei een paar jaar geleden dat hij het een fijn idee vindt dat mama’s thuis zijn en vaders werken. Ook vinden ze het erg ingewikkeld, als hun vrouw later meer verdient dan zij. Dan denk ik wel: ‘Ooh, dit is mislukt.’ En tegelijkertijd hoor ik ze stiekem opscheppen: ‘Mijn moeder werkt met Aboutaleb.’ Ze zijn trots en zien dat werken me blij maakt. Met de luxe dat ik flexibel kan zijn. Die heb je niet als je in ploegendienst of achter de lopende band werkt. Toen ik mijn zoon onlangs ziek van school ophaalde zei hij: ‘Zo fijn, als er iets is kun je altijd komen.’ ‘Ik heb ze gezegd dat ze niet per se hoeven te trouwen. Dat je ook vrijer kunt denken over relaties. En dat je mening daarover verandert. Het is aan hen om te bepalen hoe ze willen leven. Je kan de dingen ook anders doen. Mijn zoon zei laatst: ‘Ik wil later geen meisje dat overal bang voor is en het vaak niet weet.”
Gewoon even geen: ‘Mam, waar ligt m’n hockeystick?’
‘Tijd voor mezelf is er op donderdagochtend als ik sport met een personal trainer. Ik had van tevoren niet gedacht, dat ik het zo fijn zou vinden om niet na te denken over welke oefening ik moet doen. Eéns per jaar ga ik op vakantie met mijn beste vriend met wie het heel goed klikt. Dat doen we al jaren. Ik ben ook wel eens alleen weggeweest en toen boekte ik drie dagen hotel en strand. Gewoon even geen: ‘Mam, waar ligt m’n hockeystick?’ Af en toe bewust voor mezelf kiezen, blijf ik doen.’
Wat ik vrouwen wil meegeven?
‘Kies je eigen pad. Vraag geen toestemming. Doe het gewoon. Geen verontschuldigingen, eis het op. Alhoewel je niet altijd krijgt wat je wilt, is het heel belangrijk je te blijven uitspreken over wat je wél wilt en het mogelijk te maken.’
Naam Abigail Norville Leeftijd 41 Gezin Abigail en haar twee kinderen van 10 en 15 jaar Carrière diverse rollen binnen de gemeente Vlaardingen en Rotterdam Woont in Rotterdam Werkt 5 dagen per week, toen de kinderen klein waren 4 dagen Thuis Abigail is 2 middagen van de week thuis, maar is flexibel en werkt ook regelmatig ’s avonds als de aard van haar functie dat vraagt Opvang kinderen haar moeder is er één dag in de week en de vader van haar kinderen is er ook 2 middagen in de week Taakverdeling schoonmaak en wasgoed vouwen heeft ze uitbesteed aan een fijne hulp, boodschappen doet ze (soms online) tijdens de bedrijven door, bv. als haar zoon hockeytraining heeft Tijd voor jezelf Op donderdagochtend sport Abigail en één keer per jaar gaat ze op vakantie met haar beste vriend.